دمی با حافط
ميان هالۀ اندوه در جزيرۀ شب
سخن به حافظ شيراز بردم و گفتم :
ايا تگاور پنهاي بيشه هاي بلوغ !
ايا سرود تو آذين صخره هاي ستيغ !
بگو چگونه رهيدي ،
چه سان گذر كردي ؟
ز لاي بستر مردابهاي گنگ زمان
ز تنگناي تب آلود معبر تاريخ
كه از تو در رگ شب
خون جستجو جاريست
مگر شكوه تو يلداي مرگ شيطان بود
و يا شگفتن اوج تو آسمان ميخواست ؟
◘ ◘ ◘
كنون كه بال طلوعت سپيده افشانده
فراز بارۀ تنديس خوابهاي كبود
بگو كه هيچ تو ديدي
كه شب صحيفۀ خونين خشم جنگل را
به سقف نيلي تكرار باد آويزد ؟
بگو تو هيچ شنيدي
كه از سكوت بلنداي سرد دشتستان
صداي رستن يك ساقۀ غرور رسد ؟
بگو كه بيشۀ خشكيده از لجاجت ابر
دوباره بررۀ باران شگوفه خواهد ريخت؟
تبسمي به لبش خط كشيد و پاسخ داد :
( رسيد مژده كه ايام غم نخواهد ماند )
( چنان نماند، چنين نيزهم نخواهد ماند )