نیمه شب پیکر عریان تو را

            از پس پردۀ زیبای حریر

                                چه فریبا دیدم !

آسمان بود قشنگ

        ابرها چون غم من

                در دل مزرعۀ سبز سپهر

                                       به تکاپو بودند

شهر خوابیده درآغوش سکوت

کوچه ها خالی از آشوب و خروش

     ناگهان پنجره را بگشودی

                  بیخبر از عطش دیدۀ من

لیک چون پنجره را بگشودی

غرق در رود دو چشمم گشتی

و شدی سخت خموش

      ماه در باغچۀ سبز فلک

                  زین سکوت من و تو

                                  کرد لبخند آغاز

                                      ابرها رقصیدند

و کواکب به هم آمیخته گفتند ببین

جلوۀ عالم رویایی را

و تو آهسته تبسم کردی

من ز اندیشه و رویای دل انگیز هوس

پرگشودم به تمنای وصال

جانب شهر خیال

◘      ◘      ◘

کاش میدانستم

                که تو امید محال

        میگشایی به هوای دگری پنجره را