بهار
با كاروان چلچله ها ميرسد بهار
با دست پرستاره به پهناي بامداد
با ارمغان نور
با هديۀ طراوت و شادابي و اميد
و ز معبد سپيده كشد دست سوي او
خورشيد تابناك
اينك دوباره باز
خيل پرندگان خوش آواي پرنويد
بر اوج بيكران افق بال گسترند
نوباوگان سبز چمن سجده گر شوند
بر آستان باد
بار دگر گناه زمستان شود عيان
چون دست نوبهار
يك سو زند نقاب سپيد برف
در زير اين خجسته نقاب سپيد رنگ
بس بوته هاي سبز كه خشكيده
بس شاخه ها كه گشته تهي از بار
پروانه ها به نيمرۀ زندگي خويش
جان داده اند ز سردي
در آغوش همدگر
آري ، به پشت پردۀ سيمين برفها
سيماي بس سياه زمستان نهفته است
صدها جنايت است و هزاران سكوت مرگ
كاو ارمغان دست زمستانست
◘ ◘ ◘
من باغبان پيرم . . .
ديگر به كار نيست زمستان زشتخوي
اكنون نيازما به بهارانست
اكنون نيازما،
به بهارانست